فتواي رجم حاصر و ملا به منبر است
ميدان زازدحام خلائق چو محشر است
هر کس گرفته در کف خود سنگپاره ای
گوش فلك ز غلغله مومنان كر است
از رجم روز پيش به ميدان هنوز خاك
از لخته هاي خون گنهكاره اي تر است
كز سوي شيخ مي رسد آواز ناگهان:
- اينك زمان رجم گنهكار ديگر است
رجم همانكه شارع بارع ز لوث او
لبريز قهر و شرع از او نيز مضطر است
هنگام رجم آنكه دل از شيخ و شاب شهر
برده ست زآنكه نادره كاري فسونگر است
هنگام رجم آنكه ورا بار معصيت
از روزه و نماز فقيهان فزونترست
هان امتي كه در كف خود سنگپاره ها
بگرفته ايد اجر شمايان مكررست
گر سنگپاره تان بخورد بر دو چشم او
يا بر دهان او كه به محشر پر آذرست
زيرا كه چشم ها و لبانش شنيده ايم
سر منشاء فساد و خداوند هر شرست
ملا هنوز غرقه به توصيف سنگسار
و بر زبانش وعده ي فردوس و كوثرست
كز چار سوي قتلگه آواز مي رسد
آمد همانكه تيغ و حريقش مقررست
آمد همانكه رجم وي از صد طواف حج
واجب تر آمده ست و از آن نيز برترست
و ناگهان شكافد امواج جمعيت
اينك گناهكار دگر در برابرست
او كيست غرقه در خون مسكين زني كه سخت
پيچيده در ميان يكي كهنه چادرست
اشكش ز خون روانه به رخسار بي فروغ
آهش روان ز دل به سوئ چرخ اغبرست
در اين ميان به رهگذر او كه زندگيش
در دستهاي فاجعه و جهل پر پرست
فرياد وا شريعت و وادين مومنان
بر آسمان وزنده چو توفان و صرصرست
اين سان نگون و غرقه به خون تا مكان مرگ
وانجا كه شيخ شهر نشسته به منبرست
آيد به جرم فاحشگي گر چه نزد من
اين زن چو اشك ديده ي پاكان مطهرست
القصه شيخ گويدش از توبه قصه ها
هر چند حكم قتل وي از پيش صادر است
گويد به توبه روي نما چونكه هاويه (هاویه=گودال اتشی در دوزخ)
ديريست بهر آمدنت چشم بر درست
وآنجاست جاي شعله و شلاق و سرب داغ
آنجا مكان ديو چهل چشم ده سرست
آنجا شوي نگون به يكي چاه قير گون
كان جايگاه كژدم جرار واژدرست
گويد در اين ميانه زن: اي شيخ صبر كن
بر گو كدام گوشه چنين چاه مضمرست (مضمر=پنهان)
تا سوي او روم به سر و جان و نغمه خوان
زيرا كه از سراي من آنجا نكوترست
زيرا مرا حيات زماني ست بس دراز
با دوزخي زميني هر لحظه همسرست
مفتي كه غرق امر به معروف گشته است
گويد به نعره اي ببريدش كه منكرست
ريزند مومنان و برندش كشان كشان
تا حفره اي كه از كمراو فراترست
آنگاه شيخ گويد :سنگ نخست را
آنكس زند كه بار گناهش فزونترست
زيرا كه پاك ميشود از هر كبيره اي
اين نيز صادر آمده از شرع انورست
سنگ نخست چونكه زند شخم روي زن
سنگ دوم به سنگ صد و بيست اندرست
اما در اين ميان و در اين لحظه ناگهان
آندم كه روسپي به نفسهاي اخرست
ايد از او نداي صعيفي كه حكم رجم
مستور در كدام كتاب و چه دفترست
اي گزمگان كه جسم من و همچو من هزار
هر شب زجور چرخ شما را مسخرست
من روسپي نيم كه ز بهر دو لقمه نان
دونان شهر را زمن آمال در سرست
من روسپي نيم كه مرا طفلكان خرد
چشمان اشكبار در اين لحظه بر درست
من روسپي نيم كه شما را هزار بار
با من گناههاي مكرر مكررست
من روسپي نيم بود اي شيخ روسپي
آنكس كه خون خلق ز فرقش فراترست
آنكو كه در نهان چو يزيدست و بر زبانش
همواره نام پاك خدا و پيمبرست
من بهر نان به بستر ننگ ار فرو شدم
او با بزرگ دشمن خلقان به بسترست
من جسم خويش را به پشيزي فروختم
او در فروش هستي و ناموس كشورست
من در عيان اگر به گنه روي كرده ام
او را گناهخانه پس پشت معجرست
باري مرا به سنگ ستم جان زكف برفت
دردا كه روسپي حقيقي به منبرست
ميدان زازدحام خلائق چو محشر است
هر کس گرفته در کف خود سنگپاره ای
گوش فلك ز غلغله مومنان كر است
از رجم روز پيش به ميدان هنوز خاك
از لخته هاي خون گنهكاره اي تر است
كز سوي شيخ مي رسد آواز ناگهان:
- اينك زمان رجم گنهكار ديگر است
رجم همانكه شارع بارع ز لوث او
لبريز قهر و شرع از او نيز مضطر است
هنگام رجم آنكه دل از شيخ و شاب شهر
برده ست زآنكه نادره كاري فسونگر است
هنگام رجم آنكه ورا بار معصيت
از روزه و نماز فقيهان فزونترست
هان امتي كه در كف خود سنگپاره ها
بگرفته ايد اجر شمايان مكررست
گر سنگپاره تان بخورد بر دو چشم او
يا بر دهان او كه به محشر پر آذرست
زيرا كه چشم ها و لبانش شنيده ايم
سر منشاء فساد و خداوند هر شرست
ملا هنوز غرقه به توصيف سنگسار
و بر زبانش وعده ي فردوس و كوثرست
كز چار سوي قتلگه آواز مي رسد
آمد همانكه تيغ و حريقش مقررست
آمد همانكه رجم وي از صد طواف حج
واجب تر آمده ست و از آن نيز برترست
و ناگهان شكافد امواج جمعيت
اينك گناهكار دگر در برابرست
او كيست غرقه در خون مسكين زني كه سخت
پيچيده در ميان يكي كهنه چادرست
اشكش ز خون روانه به رخسار بي فروغ
آهش روان ز دل به سوئ چرخ اغبرست
در اين ميان به رهگذر او كه زندگيش
در دستهاي فاجعه و جهل پر پرست
فرياد وا شريعت و وادين مومنان
بر آسمان وزنده چو توفان و صرصرست
اين سان نگون و غرقه به خون تا مكان مرگ
وانجا كه شيخ شهر نشسته به منبرست
آيد به جرم فاحشگي گر چه نزد من
اين زن چو اشك ديده ي پاكان مطهرست
القصه شيخ گويدش از توبه قصه ها
هر چند حكم قتل وي از پيش صادر است
گويد به توبه روي نما چونكه هاويه (هاویه=گودال اتشی در دوزخ)
ديريست بهر آمدنت چشم بر درست
وآنجاست جاي شعله و شلاق و سرب داغ
آنجا مكان ديو چهل چشم ده سرست
آنجا شوي نگون به يكي چاه قير گون
كان جايگاه كژدم جرار واژدرست
گويد در اين ميانه زن: اي شيخ صبر كن
بر گو كدام گوشه چنين چاه مضمرست (مضمر=پنهان)
تا سوي او روم به سر و جان و نغمه خوان
زيرا كه از سراي من آنجا نكوترست
زيرا مرا حيات زماني ست بس دراز
با دوزخي زميني هر لحظه همسرست
مفتي كه غرق امر به معروف گشته است
گويد به نعره اي ببريدش كه منكرست
ريزند مومنان و برندش كشان كشان
تا حفره اي كه از كمراو فراترست
آنگاه شيخ گويد :سنگ نخست را
آنكس زند كه بار گناهش فزونترست
زيرا كه پاك ميشود از هر كبيره اي
اين نيز صادر آمده از شرع انورست
سنگ نخست چونكه زند شخم روي زن
سنگ دوم به سنگ صد و بيست اندرست
اما در اين ميان و در اين لحظه ناگهان
آندم كه روسپي به نفسهاي اخرست
ايد از او نداي صعيفي كه حكم رجم
مستور در كدام كتاب و چه دفترست
اي گزمگان كه جسم من و همچو من هزار
هر شب زجور چرخ شما را مسخرست
من روسپي نيم كه ز بهر دو لقمه نان
دونان شهر را زمن آمال در سرست
من روسپي نيم كه مرا طفلكان خرد
چشمان اشكبار در اين لحظه بر درست
من روسپي نيم كه شما را هزار بار
با من گناههاي مكرر مكررست
من روسپي نيم بود اي شيخ روسپي
آنكس كه خون خلق ز فرقش فراترست
آنكو كه در نهان چو يزيدست و بر زبانش
همواره نام پاك خدا و پيمبرست
من بهر نان به بستر ننگ ار فرو شدم
او با بزرگ دشمن خلقان به بسترست
من جسم خويش را به پشيزي فروختم
او در فروش هستي و ناموس كشورست
من در عيان اگر به گنه روي كرده ام
او را گناهخانه پس پشت معجرست
باري مرا به سنگ ستم جان زكف برفت
دردا كه روسپي حقيقي به منبرست
1364
۱ نظر:
با سلام و درود فراوان خدمت استاد یغمایی عزیز
قصیده سنگسار شمارا قبلا به دفعات خوانده بودم و اینبار نیز.
شعر بسیار گویاست و البته دردآور و عمق فاجعه را ملموس و ساده و صاف به قلب خواننده منتقل می کند.و در انتها بسیار زیبا نشانۀ روسپی واقعی را می دهد:
دردا كه روسپي حقيقي به منبرست
قلمتان بر علیه ارتجاع حاکم بر میهن همیشه توفنده و پرتوان باد.
م. سروش
ارسال یک نظر