11
زمین در زمان نهان می شود
اگرچه شهرها برجاست.
دهکده ی کوچک من کجاست
اجاق ها
و فانوس آبیاران؟
کجاست ترانه ی دختر آسیابان
آغشته با آرد و بوی گندم
وپیکرسرشارش در دهلیزهای شهریور.
عریان
برساحل شورآبه های دهکده
خورشید دراستخوان های من جوشید
و چشمان من پرواز کردند
تا خرمنجا وآوازهای نارنجی روستا
در نیمروز تفته ی تابستان.
عرق آلود و گرم
تن ازآب و نمک برگندم
وایستادم چون خدایی
و قهقه ی من دروگران را به شگفتی آورد.
هنوز،
ایستاده ام
بر ساحل شورآبه ها
نمک آلود و عریان
-محاط در خورشید و خنده های خویش-
و از دور دست خود را می نگرم
اگر چه زمین در زمان نهان می شود
و شهرها برجاست.
12
جهان را بنگر!
درکار
آفرینش
خویش.
هر سپیده دم
خورشیدی نو برخاکی تازه می تابد
سنگ و درخت و باد و اسب دیگر می شوند،
وجهان خاطرات خود را درآینده بیاد می آورد
تنها ما برجا مانده ایم و این همه اندوه
این همه گذشته
این همه وهم
گناه!
نخستین بار
ما را دیگران آفریدند
آنانکه برجداولی کهنه درهم آمیختند،
در رواق های شکسته
بربسترهای گذشته
و مار ا راه در سودای دردناک دانستن به شیب آمد.
نخستین بار ما را خیابانها آفریدند
ترس، وعابران ناشناس
یقین های سراسرشک پولادین
کلمات ساییده شده
و باورهایی که تنفس آنها باروبری جز ریه هایی بیمار
و رؤیاهایی مسلول برجای ننهاد
در این سفر
خود را
دوباره
بیافرینیم.
13
دستی که چراغ بر میکند، دست ماست
آنکه آواز می خواند ماییم
آنکه
بر راه می ایستد
بر راه می گرید
بر راه می میرد
بر راه بر می خیزد
و بر راه می گذرد
ماییم
و راه هرگز از طول خویش خسته نخواهد شد
ای یار
گوش با من دار
ما
خود
راهیم....
14
زمین را منزلگاهها بود
مقصدها
و
مقصودها
دریغا!
زمان
و راه که خود سراسر مقصد بود.
15
با سحری دور دست دل خوش داشته ایم
با ما ولی چراغی و شمعی نیست.
در شبی بدین نهایت
شب را مگر با چراغ خورشیدی
با شمع ستاره ای
به نهایت آوریم.
با اندوهی کران
سفر را منزل به منزل می گذریم
در گذر از رهگذرانی که برخویش ویران شدند
و با انگشتان تلخشان شمعی سوخته بود
بی که درازنای شب را به نهایت آوردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر