مزموزهای زمینی.مزمورهای پنجم تا دهم.
اسماعیل وفا یغمائی
6
ما را با دریاها دوستی هاست،
از توفان
هراسی نیست
ما از ارتفاع ستاره برجهان گذشته ایم
گذر برقله ها سفری ست درآرامش
اگرچه راه
در خون ما
به پایان آید.
اندوه ما
نگران طلب منشوری دیگرست
راهی دیگر
هوایی دیگر
و
خدایی دیگر...
7
مرگ
با آب های سیاهش
در هزار توفان
و زندگی با هزار صخره
می جنگند.
زندگی تنهاترین جزیره ی این دریاست
با ماه خونین اش
و زندگانش
بر هر صخره
در زیر کلاف رشته های پیچان توفان
قلبی تپید
و مردی جنگید،
بر هر صخره
مردی سرود خواند و مرد
بر هر صخره ستاره ای تکه تکه شد
و قطرات خون ماه
برآب های تاریک شکست،
از این همه ما را دانشی تلخ و پرغرور نصیب آمد
و رواانی برافراشته.
مرگ
با آب های سیاهش
در هزار توفان
و زندگی با هزار صخره می جنگند.
8
با زورقی شکسته سفر می کنم
زورقی
دردناک
و
پیر
ملاح مست را اما پروای خطر نیست،
با او طعم لبان رودهاست
مستی های عظیم دریای عریان
و یاد آن که با خویش ترنج های« ازمیر»
وماه«بغداد» را می بٌرد.
بنگر!
پیری آینه و جان جوان بی زوال مرا،
در برابر من
دیواری برجای نیست
در گذشته سفر می کنم و درآینده
بنگر...
9
درآب های گذشته بشارتی نیست
اگرچه خاطرات بر زمان چیره می شوند.
درجزیره های سکوت و مه بشارت نیست
در سفینه های خاموش
و
مردگان.
پارو برآوریم
بادبان برکشیم
وب ی آنکه لنگرگاهی بجوییم
تا خیابان های فردا بگذریم
درآب های گذشته بشارتی نیست
و دست های در گذشته زیستگان
خیس خون کودکان فرداست.
10
خٌرد
یا
کلان
زادگان آن دریابیم که سرزمین ماست.
در این کرانه
تنها به دریا بیاندیشیم
و خون
دریایی خویش.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر