بهانه زیستن. اسماعیل وفا یغمائی

با این بهانه کاین دل من تشنه ی گلی است

در آرزوی وصل تو ما را تحملی است

در دل نبود گر که مرا آرزوی تو

من را بگو زقصه ی بودن چه حاصلی است

گویم به دل که وصل میسر شود اگر

از بعد آن، تحمل ما را چه محملی است

عمری گذشت و منتظرم، وین حریق را

برموجهای گمشده اما نه ساحلی است

آتش بر آب میگذرد در دو چشم من

وز چشم من به چشم تو تا دورها پلی است

دور از منی و در دل من زابتدای شب

تا صبحگاه از تو به هر گوشه محفلی است

دیوانگی است قصه ی عشق و دریغ و درد

مجنون منم، و لیلی من طرفه عاقلی است

از بس  رخان او نمکین، چشمهای من

مرد از عطش،وز آتش آن لب که فلفلی است

شنگرف و تند وکافر و ترد شرابناک

یا رب! بر این لبان به شبان، کیست کو ولی است

در کار عشق سوختی و در کلاس عشق

پروانه گفت،شعله شدن، درس اولی است

روز «وفا» گل تو بداند، که خاک تو

در کارگاه کوزه گری،آبی و گلی است
1391