متن شعر بهار بزرگ

بهار بزرگ

اسماعیل وفا یغمائی

غبار بشوی، زچهره، خود بهار رسید

بهار وزید، بهار شکفت، بهار دمید

زقله ی کوه، ز سینه ی دشت، ز دامن کشت

ز هر چه که سرخ، زهرچه که زرد، زهرچه سپید

زمهر و زمه، از آن خم ره، زقوس قزح

که پل زده است، به خانه ی، ابر زگیسوی بید

زخنده ی گل، زخنده ی،تو زگریه ی من

که از سر مهر، به چهره ی تو، به هدیه چکید

زبرگ گلی، که بر سر باد، زکوچه گذشت

وزآنکه دمی، به شاخه نشست، سرود و پرید

شکفت جهان! غریبه ممان، زروح بهار

اگر چه ترا، هزار امید، شکست و خمید

که شادی وغم، به هستی ما، به یکدگرند

و در پی هم، روند و شوند، نهان و پدید

غریبه ممان! اگرچه ترا، از آنچه گذشت

به هر نفسی، هزار دریغ، به سینه خزید

-از آنکه جهان، شکفته ولی، به خانه تو

که گشته سرا، به اهرمنی، شریر و پلید

نه دانه فشاند، کسی به زمین، به سال کهن

نه دانه شکفت، نه حاصل آن، کسی دروید

نه کارگری، به کارگهی، به کار ستاد

نه هیچ کجا، زضربه ی پتک، جرقه جهید

غریبه ممان! که می گذرد زهر چه حصار

بهار و کنون، تو زنده بدار، بهار امید

غریبه ممان! اگر چه ترا، ز باد خزان

شکسته به رخ، تبسم و اشک، به چهره دوید

مگر که ترا، نمانده به یاد، به بهمن سرد

چگونه بهار! جرقه زد و زبانه کشید

غریبه ممان! اگرچه ترا، ز سرخی گل

به خاطره ها، شراره فتد، ز هر که شهید

غریبه ممان! اگر چه دگر ز جور خزان

ز دست شده ست، شمار گلی که ناشکفید

که آ نکه شکست، که آنکه فسرد، نمرد نمرد

به قفل بزرگ، که سد رهست، شده ست کلید

و در سحری، نه دیر و نه دور، طنین فکنند

به کوه و به دشت، به شهر و به کوه، دهند نوید

که قفل بزرگ، شکسته شد و طلسم شکست

خجسته بهار! بهار بزرگ! زراه رسید

ز راه رسید زراه رسید....
دیماه هزار سیصد و شصت وسه

فرانسه،والدواز، پونتواز،روستای ابلیج

حاشیه راه میان دهکده ابلیج و کوقمه ان ویکسین